6. listopada 2013 roku Oddział Powiśle Towarzystwa Przyjaciół Warszawy świętował jubileusz 45. lecia swojej działalności.
Jubileuszowa monografia stanowi rzeczowe źródło informacji o bardzo szerokim gronie ludzi kultury i sztuki mieszkających tak w Warszawie jak poza nią, angażujących się w powiślańskie imprezy: koncerty, wystawy, festiwale uliczne, spotkania w terenie Pod chmurką z udziałem licencjonowanych przewodników-ochotników i mieszkańców.

"[...] Niniejsze opracowanie jest opowieścią o życiu miłośników Warszawy. Początki życia w gruzach i w ruinach wymagały nie lada samozaparcia i hartu ducha, by na nowo budować codzienność. Z każdym rokiem topnieją szeregi tych, którzy dźwigali stolicę z ruin i zgliszczy codzienną pracą rąk. I gorących serc. Czas płynie nieubłagalnie, warto więc pozostawić po sobie ślad dla potomnych. Niniejsz publikacja jest dokumentem pokazującym zycie warszawiaków, którzy z heroizmem podnosili miasto z gruzów, aby jak Feniks z popiołów odrodziła się Warszawa i rozkwitła na nowo dzisiejszym pięknem dwudziestego pierwszego wieku. na stronach opracowania znajdują się też wypowiedzi mieszkańców młodszego pokolenia, którzy zasiedlili blokowiska odbudowanego Bródna i targówka. Od lat 70. po dzień dzisiejszy."
ze wstępu

Wydawnictwo źródłowe.
W tym wydawnictwie znalazły się ściśle tajne referaty z lat , przygotowywane na kolejne spotkania przedstawicieli polskiej służby konsularnej i dyplomatycznej w Niemczech. Dotychczas nie publikowane dokumenty stanowią znakomitą bazę dla badań stosunków polsko niemieckich w okresie międzywojennym.

Publikacja zawiera ściśle tajne protokoły oraz sprawozdania ze zjazdów i konferencji konsulów Rzeczypospolitej Polskiej w Niemczech z lat . Dokumenty ukazują tajniki polityki wewnętrznej i zagranicznej Polski i Niemiec oraz procesy zachodzące w Europie.

Obchody 350-lecia nadania praw miejskich Pradze są doskonałą okazją do ukazania jej ważnego miejsca w historii wojskowości polskiej. Dotychczas historycy koncentrowali bowiem uwagę przede wszystkim na militarnej roli Warszawy jako stolicy państwa oraz centralnego garnizonu i węzła komunikacyjnego, usytuowanego na głównym kierunku strategicznym Europy Środkowej. Sama Praga zaś była traktowana najczęściej przyczynkarsko.
Na szczególne znaczenie wojskowe ośrodka prawobrzeżnego zwrócił przed laty uwagę wybitny historyk Stanisław Herbst. Dowiódł, że właściwości terenowe tego przyczółka sprzyjają operacyjno-taktycznej obronie i zwrotom zaczepnym u przeprawy przez Wisłę, jako trudnej do pokonania przeszkody wodnej. Nic więc dziwnego, że szybki rozwój miejscowości na przeciwległym do Warszawy brzegu, wpływał na powstanie trwałej podstawy przedmościa wschodniego, jako silnego bastionu osłony stolicy.
Po raz pierwszy walory obronne rubieży praskiej zostały sprawdzone w trzydniowej bitwie 1656 r. Wprawdzie armia szwedzko-brandenburska pokonała wówczas wojska polskie na polach Żerania, Białołęki, Pragi i Skaryszewa, ale bitwa ta wykazała wyraźnie militarne znaczenie tego przedmościa wschodniego dla uchwycenia stolicy i opanowania centralnego obszaru kraju.
Z kolei czasy saskie przyniosły szybką urbanizację Pragi, a jej rozkwit przypadł na lata panowania Stanisława Augusta, kiedy to Praga została włączona w obręb stolicy. Jej ludność znacznie przekraczała wówczas 7 tys.
Wszelako dynamiczny rozwój Pragi został gwałtownie przerwany na przełomie XVIII i XIX stulecia. Najpierw wojska rosyjskie pod wodzą Suworowa, po pamiętnym szturmie Pragi 4 listopada 1794 r., spaliły miasto i dokonały rzezi jego mieszkańców. Wkrótce potem załamał się pruski pomysł odbudowy fortyfikacji praskich i wzniesienia silnej twierdzy bastionowej wokół przedmieść zarzecznych, z uwzględnieniem klamry dwóch fortów. Szansę na pruską inicjatywę wobec Pragi przekreśliły ostatecznie klęski 1806 r. pod Jena i Auerstedt.
Znaczenie operacyjne Pragi w wojnie wschodniej docenił również zwycięski Napoleon, planując budowę systemu obronnego z objęciem także Modlina i Serocka. Rozkaz wzniesienia "twierdzy Praga" miał na celu zabezpieczenie ważnej przeprawy i osłonę Warszawy od wschodu, m.in. na wypadek prewencyjnego uderzenia ze strony Rosjan. Wiązało się to niestety z "barbarzyńskim" wyburzeniem znacznej części zabudowy miejskiej.
W konsekwencji podnoszenia walorów obronnych Pragi atakowanie stolicy od wschodu stało się operacyjnym bezsensem. Potwierdził to przebieg polsko-rosyjskich działań wojennych 1831 r. Mimo przewagi sił i możliwości odwodowych feldmarszałek Iwan Paskiewicz po doświadczeniach Dybicza nie zdecydował się na zdobywanie Warszawy od strony Pragi, która do końca powstania listopadowego pozostała ważną pozycją wojskową. Wojska rosyjskie opanowały Warszawę tylko dlatego, że zdecydowały się na głęboki manewr od zachodu i północy. Zwycięstwo rosyjskie okazało się możliwe dopiero po przeprawieniu się przez Wisłę pod osłoną granicy pruskiej na północ od Warszawy i po zwycięskim szturmie na Wolę. Znamienne, że bardzo podobny plan opanowania Warszawy w sierpniu 1920 r. przyjął też Michaił Tuchaczewski - dowódca frontu zachodniego Armii Czerwonej. Podobieństwo tych manewrów dostrzegło i opisało wielu badaczy, m.in. Zygmunt Bohusz-Szyszko i Jerzy Kirchmayer, a najwyraźniej ukazał Józef Piłsudski. Jest to najlepszym potwierdzeniem opinii o walorach operacyjnych i obronnych przedmościa praskiego.
Zgoła odmienna sytuacja operacyjna zaistniała we wrześniu 1939 r. Jednakże i wówczas obrońcy Pragi pod dowództwem gen. Juliusza Zulaufa zdołali utrzymać się w kombinowanym systemie umocnień stałych, polowych i rozproszonych zabudowań.
Jeszcze raz stała się Warszawa kluczową pozycją latem 1944 r., na tzw. berlińskim kierunku strategicznym frontu wschodniego. Gdy na Pragę dochodziły odgłosy bitwy niosącej mieszkańcom stolicy nadzieję na wolność, siły 1 Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej zmieniły kierunek głównego uderzenia z przyczyn politycznych i wojskowych. Wprawdzie moskiewska Kwatera Główna w końcu lipca 1944 r. wydała dyrektywę do walki o Warszawę, jednak wykluczono w niej uderzenie czołowe ze wschodu. Nakazano zaś formę manewru oskrzydlającego z przyczółków nad dolną Narwią (północ) i Wisłą (południe). W wyniku takich decyzji, a nieco później wyroku Stalina na powstanie warszawskie, do zdobycia Pragi i przyczółków na lewym brzegu Wisły wydzielono ograniczone siły. Miało to więc wymiar wyłącznie taktyczny i rozwinięcie powodzenia operacji praskiej na wyzwolenie całej aglomeracji warszawskiej z góry skazane było na niepowodzenie.
Nawet ta - z konieczności skrótowa - analiza doświadczeń wojskowych z terenu przedmościa wschodniego stolicy potwierdza rangę podjętych problemów. Dlatego prezentowane pokłosie konferencji naukowej zorganizowanej 7 maja 1998 r. w Centralnej Bibliotece Wojskowej w Warszawie jest takim ważnym przyczynkiem nie tylko do dziejów militarnych Pragi, ale do znacznie szerszych studiów wojskowych. To zbiorowe dzieło jest godne polecenia również ze względu na poważny dorobek autorów - znanych historyków wojskowości.
Marek Tarczyński

" W historii Warszawy wiek XVIII ma szczególną wagę. Doniosłość tego stulecia, na które przypada epoka Oświecenia, zaznacza się zresztą w dziejach nie tylko stolicy, ale i całego kraju. Polacy podjęli wówczas wielką pracę nad modernizacją państwa, usiłując ocalić je przed upadkiem. Kiedy zaś w odpowiedzi na polskie próby ratunku kraju państwa zaborcze, przerażone możliwością odzyskania przez Polskę pełnej suwerenności, wydały na nią wyrok zagłady - Polacy poderwali się do walki zbrojnej, zapisując pierwszą wielką kartę zmagań "za waszą i naszą wolność". Zarówno w dążeniu do naprawy Rzeczypospolitej, jak też w ogniu krwawych walk zbrojnych rola Warszawy była specjalnie ważna. Aby ocenić jej wielki awans w epoce nas interesującej, musimy przypomnieć, z jakiego punktu swego rozwoju startować zaczęło miasto ku stołecznej wielkości w XVII w." [ze wstępu]

Teneryfa to wyspa wielu możliwości. W dzień chcesz pracować nad piękną opalenizną na plaży, a nocą się bawić? Proszę bardzo. Wolisz obserwować baraszkujące delfiny, papugi i lwy morskie lub oglądać unikalne rośliny? Proszę bardzo. Interesuje Cię kolonialna architektura, tradycyjne fiesty, miejscowe zwyczaje...
Kiedy nosi po świecie, niezbędny jest przewodnik. Na beztroskie wakacje, również z biurem podróży, najlepiej wybrać mały, lekki, kolorowy przewodnik z nowej serii Pascala "Last Minute". Mieści się w kieszeni lub torebce i nie przeszkadza ani w zwiedzaniu, ani w kawiarni, ani na plaży. Można go szczególnie docenić, poszukując konkretnych wiadomości lub wytyczając marszrutę zwiedzania. Zawiera kolorowe mapki, fotografie i podstawowe informacje dobrane w takiej ilości, by wiedzieć, gdzie się jest i co warto zobaczyć. Opisuje zwięźle najciekawsze turystycznie miejsca, wyróżniając szczególne atrakcje na zdjęciach, w ramkach, za pomocą systemu gwiazdek. Zawiera skondensowane informacje: gdzie przenocować i zjeść, gdzie się bawić, dokąd udać się na zakupy. Żadnego gadulstwa. Same konkrety.

Osoba, ciało, dobro i zło, Bóg, łaska i wolność - to najważniejsze zagadnienia poruszone w S"porze o istnienie człowieka". Książka ta jest kontynuacją Tischnerowskiej "Filozofii dramatu". Dialogując z klasykami myśli filozoficznej - św. Augustynem, Heglem, Kierkegaardem, Levinasem czy Mistrzem Eckhartem - autor "Sporu..." kreśli własną, oryginalną filozofię człowieka.
"Moja teza brzmi: nawet jeśli >>człowiek umarł<<, jak chcą niektórzy strukturaliści, to znaczy, że istniał, a jeśli istniał, to znaczy, że może się narodzić", wyznaje we wstępie Tischner. Pisana pod koniec życia książka jest właśnie filozoficzną próbą przezwyciężenia "śmierci człowieka".